Sessizliğim...

Hüzün tuzağının ağına sürer beni, beynimin örümceği.
Ne zaman birinin sözlerine inansam;
bilinç çölündeki akbabaları, kleopatra sanarım.

Yanıldım mı yine yoksa?
Olsun;

Yılanı, çöl akrebi ısırmasın yeter...

Her varlığın doğasında vardır yavşak hayatlar.
Bazen küfürler savuruyorum, belki insancıl lüksleri olanlar anlar diye;
Düşüyorum, yüksek rakımlı sessizliğimin eşiğinden...